Beden çökermiş de gözlerin içinde fıldır fıldır dönen değişmezmiş. Yüzü çökmüş… Yetmişe aday. Ne kadar da heyecanlı; gözler ışıl ışıl. Saatlerce konuştu, nasıl bir iştah! Seneler seneler geçirmiş de içindeki heyecan hiç geçmemiş. “Ya Rabbi! Senden merhamet istiyorum ona.”
Elini uzatıverdi. Samimiyeti eldeki sıcaklığından belli. Sordu soruşturdu; öğrenince memleketimi, Farsça olduğunu zannettiğim birkaç beyitle “nara attı”. Ne heybet be, Müslüman. İzzettin kelimelerine vurmuş, dersin Müddesir, Hutame… Bir o kadar da nazik; belki de o yaşta hiç rastlamadığım bir muhterem. Susunca da dinliyor—hem de ne biçim.
Şükran, kusur affı, dolu vakit, ayetlere yakınlık, bir ikindi üzeri, dost ziyareti, dua ve mütebessim.