Bireylerde ve toplumda bir yılı bulacak Filistin üzerinde çekilen acının karşılığı yok. İnancı ve düşüncesi inşa edilmemiş bir toplum içinde 'var' olma çabaları içinde kayboluyoruz.
Gözler artık karşılaşmak istemiyor oradaki sahnelerle. Sahne kelimesini özellikle seçtim çünkü bizler için filmden farkı yok oradaki şehit düşmüş insanların halleri.
Uzun metrajlı diziler Türkiye de çoğu defa tutmamıştır. Bir aksiyon olsun bir gün olsun. Darbe olsun, bir gün olsun. Savaş çıkmış olsun bir gün olsun. Seçim olsun bir gün olsun. Sınav olsun ama bir gün. İşte, sönmüş bulunan İslam kaygılarımız, duygularımız için artık Filistin adına süre doldu, bir günü bir ayı şimdi ise bir yılı geçiyor. Sahne kapansın.
Böyle kolay kolay kapatmış olmayalım ama dimi o kadar diyorduk cami, ezan, sela felan filan biz müslüman. Bir şeyler olmalıydı, bir şeyler değişmeliydi değil mi ?
Ama durun şimdi. Yarın kim gidecek latin vals dansına ? Konsere ? Dj performansına ?
Konya şehrinin merkezinde bir festival mı ? Ama sıkı durun sadece yarın değil diğer günler de devam edecek bir olaydan bahsediyorum. 'enn iyilerin buluştuğu' vizyonuyla düzenlecek olan şehvet tüccarlarının cariyelerinden bahsediyorum. Müzik festivalinin yeri mi şimdi değil de, Filistini konuşmanın şimdi yeri mi demeliydim belki de artık.
Bu toprak kimindi ? Üzerinde şehit düşenler ne için düşmüştü.
Ama bir dakika şöyle ki biz, evet biz, şuan için de şehit düşen o Filistinli müslümanları çoktan unutmuştuk.
Bu öfke nöbetidir.